Kobieta jest już bardzo zmęczona samotną ucieczką. Biegnie na oślep w mroku, przedzierając się przez gęstniejący las. Za nią migoczą światła, lecz wie, że nie oznaczają ratunku, tylko śmierć. Psy gończe złapały trop, pościg jest coraz bliżej. Kobieta słania się na nogach, potyka. Prześladowcy dopadają ją, śmieją się. W końcu jeden z nich przykłada ofierze lufę karabinu do potylicy... Ten sen prześladuje Paszka Odzaka od czasu, kiedy po raz ostatni widział swoją żonę. W wojennej pożodze, jaka ogarnęła terytorium byłej Jugosławii, kobieta podzieliła los tysięcy zaginionych bez wieści. Po ukochanej pozostały mu tylko sny i złoty kolczyk. Paszko ma słabnącą nadzieję, że jego żona wciąż żyje; jeżeli nie, chce po prostu dowiedzieć się, jak zginęła. Podobnie jak członkowie rodzin innych zaginionych, pragnie też ukarania winnych tragedii. Jednak ci, jak dotąd, pozostawali bezkarni. Sprawiedliwości szuka również Louise Arbour. Kobieta staje na czele prokuratury w Międzynarodowym Trybunale Karnym dla byłej Jugosławii. Louise zdaje sobie sprawę, jak ciężkie czeka ją zadanie. Choć na terenach byłej Jugosławii znajdują się żołnierze ONZ, zbrodniarze wojenni pozostają nieuchwytni. Odpowiedzialnych za czystki etniczne Serbów nieoficjalnie wspiera rząd Slobodana Milosevicia. W swoim kraju mogą też liczyć na przychylność rodaków, widzących w nich bohaterów wojennych, patriotów, przykładnych obywateli. Także ONZ postępuje niezwykle ostrożnie. Generałowie państw odpowiedzialnych za bezpieczeństwo w regionie boją się reakcji na aresztowania oraz zerwania kruchego pokoju. Boją się, że w kotle bałkańskim znów może dojść do wybuchu. Louise z energią bierze się do pracy. Leci do Bośni, gdzie trwają prace przy jednym z odkrytych niedawno masowych grobów. Na własne oczy przekonuje się o bestialstwie oprawców, obiecuje rodzinom ofiar, że te zostaną zidentyfikowane i pochowane. Pomaga jej w tym miejscowy tłumacz, Paszko Odzak. Louise nawiązuje również współpracę z brytyjskim kapitanem Johnem Tannerem.