Filmem czuć klimat lat '90. Czuć, że to początek lat '90, bo jest nieco spokojniejszy, wręcz bajkowy, sielankowy. Pod koniec lat '90 było nieco szybciej. Sceny dostają swój czas, nie ma szybkości, cięć. Dialogi to konkretne rozmowy, nieograniczone do najważniejszych informacji, ale mają pewne ludzkie wydłużenia. Przecież na co dzień rozmowy nie są całkowicie sensowne. Postacie zachowują się naturalnie. Ja uwierzyłem w tę opowieść. Z dzisiejszymi filmami jest to jednak problem.
Minęło 30 lat, pewnie jeszcze 20 lat temu, ten film można było zobaczyć w telewizji, ale po 20 latach szczerze wątpię. Przez te 20 lat, a właściwie nawet 30, bo trzeba liczyć od premiery, przybyło wiele filmów. Filmy bardziej popularne mają nadal szanse, mniej popularne jak zostają zepchnięte jeszcze dalej. Ja go nigdy nie widziałem.
Bardzo się cieszę, że obejrzałem ten film, bo warstwa mentalna, emocjonalna była na wyjątkowo wysokim poziomie. Dobre kino społeczne, jest kilka zwrotów akcji. Sympatyczne postacie i można się porządnie wzruszyć. Cudowne lata '90. Michael Keaton to od zawsze mój ulubieniec. Właściwie to chyba od Batmana. Wszyscy aktorzy dali radę. Ciekawa postać szefa policji, nieoklepana, ale jaka prawdziwa. Na koniec filmu tęskniłem, a może raczej czułem nostalgię za partnerem Lewisa. Tak jakbym stracił własnego ojca, współczułem dziewczynkom, czułem jakbym był jedną z nich. Wydawało mi się, że to było lata temu.